SELF-PORTRAIT FAIRY TALE IN 47 KM
(2010 — 109 minutes)
: Zhang Mengqi
—

เด็กหญิงใต้เสื้อกันหนาวสีแดง
ยืนตะโกนร้องบอกกับเราว่า คุณน้าของฉันคนนี้กำลังจะสร้างบ้านบนเนินเขา บ้านหลังใหญ่สีฟ้า ที่ในบ้านมีบันได มีที่ไว้วิ่งเล่น มีห้องไว้เต้น มีห้องไว้ทำการบ้าน มีดินสอ มียางลบ มีสมุด มีหนังสือ มีสิ่งอำนวยความสะดวกต่าง ๆ และมีโทรทัศน์

...

คุณน้า
ที่ว่า เดินไปยังเนินเขา เธอวาดมือ เธอชี้มือ เธอเล่าจินตนาการของเธอให้ฟัง เธอว่าไว้ว่า ที่ตรงนั้นและที่ตรงนี้ จะมีบ้านของเธอที่มีขนาดใหญ่ขนาดไหน กว้างเท่าไหน ยาวเท่าไหน บ้านจะเป็นอย่างไร ระเบียงจะอยู่ตรงไหน เธอจินตนาการ ที่ระเบียงตรงนี้ จะมีผู้คนในหมู่บ้าน มานั่งเล่นด้วยกัน พูดคุยกัน หัวเราะกัน ร้องเพลงกัน ใช้เวลาด้วยกัน

...

หญิงสาวคนหนึ่ง
ถือกล้องวิดีโอในห้องนอน เธอกำลังถ่ายสิ่งที่เธอรักที่อาศัยอยู่ในห้องนอนของเธอ เธอถ่ายทีวีเก็บเอาไว้ เพราะเธอผูกพันกับมัน เธอดูมันมาตั้งแต่ยังเด็ก แม้ตอนนี้โทรทัศน์จะใช้งานไม่ได้แล้ว เธอถ่ายของกระจุกกระจิกที่อยู่ในลิ้นชักของโต๊ะเขียนหนังสือเก็บเอาไว้ เธอถ่ายหลานสาว เธอรักหลานสาวคนนี้ที่กำลังขอให้เธอแกะไพ่ที่ติดกัน ออกจากกัน เธอถ่ายรูปถ่ายของพี่สาวที่กำลังอุ้มลูกสาวเก็บเอาไว้ เธอรักภาพถ่ายภาพนี้ ลูกสาวของเธอ คือหลานสาวที่เธอพึ่งพูดถึงเมื่อสักครู่ เธอถ่ายสติกเกอร์เก็บเอาไว้ เธอรักสติกเกอร์ สติกเกอร์พวกนี้ ทำให้ห้องของเธอน่ารัก เธอถ่ายเตียงนอนและผ้าห่มบนเตียงนอนเก็บเอาไว้ เธอรักเตียงนอนที่แสนสบายนี้ แม้มันจะไม่แข็งแรง และส่งเสียงดังเอี๊ยดอ๊าดอยู่เสมอ เธอถ่ายหน้าต่างบานเล็ก ๆ ของห้องเก็บเอาไว้ หน้าต่าง 4 ช่อง บานนี้ พอถึงวันตรุษจีน เธอจะมองเห็นพลุผ่านหน้าต่างบานนี้

เธอรักท้องฟ้าของเธอ เธอถ่ายมันเก็บเอาไว้ — ท้องฟ้าที่ว่า คือหลังคาห้องนอนของเธอ มันทำมาจากผ้าใบพลาสติก มีหลอดไฟดวงเล็ก ๆ ห้อยเอาไว้ ยามเธอสะลึมสะลือ เธอจะเห็นหลอดไฟดวงนี้เหมือนกับพระอาทิตย์ที่กำลังส่องสว่าง และหลังคาผืนผ้าใบพลาสติกหลังนี้ ก็ปกป้องเธอจากฤดูกาลต่าง ๆ กันแดด กันลม กันฝน และกันหนู หนูที่มักไต่วิ่งอยู่บนหลังคาพลาสติก มันส่งเสียงดัง จนเธอแทบจะนอนหลับไม่ได้ในทุกคืน แต่เธอก็รักทุกสิ่งทุกอย่างในห้องนี้ สิ่งของพวกนี้คือความทรงจำที่ทับถมกันลงไป คือห้องนอนของเธอที่มีแต่ความทรงจำของเธอกับพี่สาว

ที่ตอนนี้เธอ — เธอไม่อยู่ที่นี่แล้ว ไม่อยู่ในห้องนี้ ไม่อยู่ในหมู่บ้านนี้ เธอเดินทางออกไปจากหมู่บ้าน

...

เธอนั่งอยู่บนเตียงนอน
เธอไม่เคยคิดเลยว่าจะได้ออกไปจากห้องนี้ ห้องแคบ ๆ ที่มีเสียงกรนจากห้องข้าง ๆ คอยดังรบกวนเธออยู่ตลอดเวลา

แต่ถึงอย่างนั้น ทุก ๆ วัน เธอจะทำพิธีกรรมประจำวัน เป็นการจบวัน ด้วยการเขียนบันทึก

...

เด็ก ๆ
วาดรูปบ้านในฝันของตนเอง บอกถึงบ้านในฝันของตนเอง

...

แล้วบ้านหลังใหญ่สีฟ้าของเธอก็ปรากฏบนเนินเขา กลายเป็นบ้านเป็นพื้นที่ของเด็ก ๆ ทุกคน เป็นความทรงจำของทุกคน

And the World will Live as one